A achega a un filme como Crónica dun neno só (1965), desde a perspectiva actual, resulta de por si unha experiencia de especial interese. Nos últimos vinte anos, logo do retorno da democracia, a crítica e a historiografía do cinema publicaron numerosos traballos sobre o cinema arxentino. Desde a ollada dos últimos anos na década de 1980, particularmente abocada a reconstruír unha historia do cinema nacional vencellada aos procesos políticos vividos, centrouse no desenvolvemento do chamado cinema da democracia, na apertura -ou reapertura- da distribución internacional, na caída dos aparatos de censura e na análise sociolóxica do seu efecto sobre os temas tratados ata a devanceira ditadura militar. Nos noventa, e especificamente nos últimos anos desta década, a mirada dirixiuse cara ao cinema como expresión cultural e ideolóxica, e cara ao acto de filmar a súa dimensión política. Neste sentido, os filmes “político-militantes” da década dos setenta como o do Grupo Cine-Liberación e o proxecto dun Terceiro Cinema, volveron a relerse máis a través dunha significación como praxe política e cultural que no seu senso estritamente cinematográfico.
Dentro destas correntes críticas, Leonardo Favio é unha figura difícil de catalogar dentro da súa xeración e das tendencias estéticas e ideolóxicas, en particular, de atendermos aos seus inicios, aló polos anos sesenta. […] A súa cinematografía considérase en cada caso unha expresión xenuína de estética e compromiso, con valores artísticos propios e cun valor engadido de preocupación ética coa que, sen propostas intelectuais explícitas, Favio fai un cinema que non volve ocorrer máis na Arxentina”.
[Tirado de: Carbonetti, María de los Ángeles.”El huevo de la serpiente: Crónica de un niño solo de Leonardo Favio”. Anclajes (IV), 2000, pp. 39-55]
Mércores 8 de febreiro ás 21:30 no Pichel
Crónica dun neno só
(Crónica de un niño solo, Leonardo Favio, Arxentina, 1965, 79′, VO)
Presentada por Carolina Cappa
Cineclube de Compostela 