DocLisboa 2006 (II)

 

Os días van pasando e os filmes tamén aquí en Lisboa e xa se pode facer unha valoración máis ampla do festival (non que eu a vaia facer, pero poder pódese)..
O nivel xeral so festival é moi alto coido, e subindo.. co paso das xornadas.
Ao fío do que contaba rlc o outro día, coido tamén que a sesión máis consecuente etica e esteticamente é a dedicada ao traballo, con sesións memorábeis tanto pola calidade dos filmes, como pola dificultade do seu visionado ao norte do río Minho.
Fundamental semella o descubrimento de Vittorio De Seta, documentalista italiano que leva sesenta anos gravando os operarios do sur de italia no seu traballo cotiá, nas súas loitas.. O xoves puidemos ver Surfarara, un filme de dez minutos dobre os mineiros de Sicilia. Incríbel. O De Seta métese na mina, cos trabalhadores, tirando imaxes de gran beleza (desculpen o inofesivo deste adxetivo), mais será logo na mesa de montaxe onde o filme se artelle, cunha sucesión de planos bastante curtos, nos que crea unha certa sinfonía de imaxe e son, cunha banda sonora creada polo ruído dos apeiros de minería e as voces dos traballadores. Logo no medio da curta, sen avisar, o filme sae a superficie, ao pobo, polo día poboado sobre todo por mulheres, para logo voltar áo subsolo, acompanhado pola música siciliana, rematando o filme nunha caste comunión coletiva de homes mulheres e música popular siciliana. Non sei, é difícil de explicar, como todo…

Logo o ciclo permitiunos tamén recuperar o Godard máis incisivo e arriscado. “Six fois deux. Il y a personne”, primeira parte da serie para a tv do mesmo nome (composta en total por seis capítulos de cen min. de duracióncada un), é realmente sorprendente. A cámara sitúase na posición dun empresario (godard) que realiza varias entrevistas a demandantes (reais) de traballo, que cobran por aparecer no filme, mais están, de certo, no paro. A divisón de clases vira explícita..enfrontándonos como espectadores ao deshumanización das relacións laborais na sociedade capitalista (ou algo así). logo, unha mágoa, “Brittish Sounds” proxectouse sen subtítulos, co cal cal, o que escrebe apenas entendeu nada. Mais (isto si o enxerguei) o filme é comprometido cos procesos revolucionarios antiiperialistas dos últimso sesenta e primeiros setenta, criticando con lucidez agresiva os noticiarios da televisión capitalista e rematando cunha caste de arenga revolucionaria (ao xeito de Marin Karmitz en Camaradas), que nada nada semella ter de carauta ou aceno para a galería. O filme pertence ao grupo Dziga Vertov, e de certo que o mestre soviético (que non ruso) ficaría entusiasmado coa lección tirada por godard das teorías vertovianas.

Tamén cumpriría falar (mais se iso, outro día) da Naomi Kawase, da que vimos cinco documentarios que percorren a súa vida dende 1992 até hoxe. Os seus filmes posúen unha sensibilidade inusual, de xeito que a narración dos detalles máis íntimos da súa existencia (acto que, de partida, podería semellar un algo egocéntrico), achegan unha humanidade difícil de atopar nos filem de hoxe (e nos de onte tamén)

Tamén, xa por último, empezou outro miniciclo, dirixido por Pedro Costa, que se chama ficcións do real. Abrangue filmes de moi variada caste. Onte puidemos ver “Número Cero”, de Jean Eustache, filme interesantísimo de fins dos 60 que non saíu á luz até 2002, e que se compón exclusivamente dunha entrevista do autor coa súa avoa durante dúas horas. Tamén se proxectou un filme do dúo straub-huillet de 1969 titulado “Os ollos non queren fechar en todo o tempo ou Pode que un día Roma se permita escoller”, adaptación de “Othon” de Coneille, dirixida a un 2 % da poboación mundial (no melohr dos casos), porcentaxe na que non se atopa o que escrebe, así déixoo para algún outro

Máis nada, unha aperta dende Lisboa.

http://www.doclisboa.org/